Κυρία Υπουργέ,
κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
→ το παρόν νομοσχέδιο που έρχεται προς ψήφιση, ασχολείται κατεξοχήν με τα παιδιά και τα άτομα με αναπηρία. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να δείξουμε μια ιδιαίτερη ευαισθησία και φροντίδα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το νομοσχέδιο έρχεται να καλύψει κενά, να φέρει προοδευτικές λύσεις, να κάνει τομές σε σημαντικά ζητήματα που απασχολούν την χώρα μας, την κοινωνία και γενικότερα τις κοινωνικές δομές.
Θα ξεκινήσω με το θέμα των παιδιών.
→ Τα παιδιά είναι ευαίσθητα. Είναι αθώες ψυχές που έχουν ανάγκη από την φροντίδα και την ασφάλεια. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει σε όλα τα παιδιά. Κάποια από αυτά είναι εγκαταλειμμένα, κάποια δεν έχουν καθόλου γονείς, τους οποίους είτε έχασαν σε ατυχήματα, είτε αρρώστησαν.
Kάποια έχουν παραμεληθεί, ενώ ζούνε οι γονείς τους, γιατί βρίσκονται σε ένα νοσηρό περιβάλλον ή γιατί μεγάλα προβλήματα και ανάγκες δεν επιτρέπουν τους γονείς τους να τα φροντίζουν.
Πολλά παιδιά είναι αναγκασμένα να βρίσκονται στις κοινωνικές δομές προστασίας και φροντίδας παιδιού για να μπορέσουν να ζήσουν.
Αυτά τα παιδιά, και όλα γενικώς τα παιδιά που προανέφερα, που βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση, εκτός του ότι δεν νιώθουν τη φροντίδα έτσι όπως πρέπει και την ασφάλεια, πολλές φορές πέφτουν και θύματα κακοποίησης λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής, ακόμη και σεξουαλικής κακοποίησης, η οποία μπορεί να συμβεί ακόμη και στο ευρύτερο οικογενειακό τους περιβάλλον ή το ευρύτερο φιλικό περιβάλλον.
Μιλάμε για ένα τραγικό γεγονός που ως χώρα, ως πολίτες, ως Βουλή δεν μπορούμε να αγνοούμε. Πρέπει να κάνουμε βήματα και πρέπει να βάλουμε τη σφραγίδα μας για να σταματήσουμε αυτό το φαινόμενο.
Αυτό κάνει το Υπουργείο με τα μέτρα τα οποία λαμβάνει και νομοσχέδια που φέρνει. Κατ’ αρχήν έχει ως στόχο να σταματήσει αυτό το φαινόμενο, αλλά από την άλλη σηματοδοτεί και δίνει το μήνυμα, ότι είμαστε εδώ και το βλέπουμε αυτό το τραγικό γεγονός και είμαστε αποφασισμένοι να το σταματήσουμε, με τους συγκεκριμένους νόμους και ενδεχομένως στο μέλλον και με άλλες παρεμβάσεις, όταν αυτοί δεν είναι επαρκείς.
→ Έτσι λοιπόν υπάρχει ο υπεύθυνος προστάτης των παιδιών, κοινωνικός λειτουργός μέσα στις δομές, ο οποίος ειδικά εκπαιδευμένος παρακολουθεί τα παιδιά που ζούνε σε αυτές τις δομές, βλέπει αν υπάρχουν περίεργες συμπεριφορές, αν τα παιδιά με κάποιο τρόπο έχουν κακοποιηθεί -τουλάχιστον εάν έχουν κακοποιηθεί σωματικά είναι εμφανές-, τα προσεγγίζουν για να μπορέσουν τα παιδιά να μιλήσουν και έτσι αποκαλύπτεται αυτός ο οποίος λειτουργεί εις βάρος τους.
→ Παράλληλα υπάρχει ψηφιακό μητρώο, όπου καταγγέλλονται όλα αυτά τα φαινόμενα και παράλληλα μπαίνουν κανόνες και για τους ανθρώπους που θα δουλεύουν σε αυτές τις δομές, που ελέγχονται να έχουν καθαρό ποινικό μητρώο και κυρίως, όχι μόνο να μην έχουν καταδικαστεί, αλλά ούτε καν να έχουν κατηγορηθεί για ενδοοικογενειακή βία, για σεξουαλική παρενόχληση, για εμπορία ή χρήση ναρκωτικών.
Όλα αυτά δεν προστατεύουν μόνο τα παιδιά, αλλά προστατεύουν ολόκληρη την κοινωνία, γιατί αυτός ο όποιος κακοποιεί ένα παιδί, αν ψάξουμε την ιστορία, μπορεί να κακοποιεί -αν είναι μέσα στην οικογένεια- και τη μητέρα και γενικότερα θα ακολουθήσουν και άλλα αδικήματα γιατί είναι συγκεκριμένες αυτές οι φυσιογνωμίες και αυτοί οι άνθρωποι.
Άρα αυτή η μέριμνα που λαμβάνεται είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ωστόσο ακούσαμε από την Αντιπολίτευση και κυρίως από την πλευρά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ότι ίσως θα μπορούσε να γίνει λίγο διαφορετικά, ο υπεύθυνος να μην είναι μέσα από τη δομή, γιατί ίσως το παιδί να φοβηθεί να καταγγείλει, ίσως να συγκαλύψει τον συνάδελφό του και διάφορες άλλες τοποθετήσεις.
Κατ’ αρχήν το φαινόμενο αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί. Σήμερα το συγκεκριμένο Υπουργείο και η σημερινή Κυβέρνηση έχει την ευθύνη να κατεβάσει νόμο και εισήγηση και αυτό πράττει. Στην παρούσα στιγμή θα πρέπει -αν υπάρχουν κάποιες άλλες απόψεις- να κατατεθούν, αλλά μέχρι εκεί, γιατί αν βρίσκουμε δικαιολογίες και επί της αρχής δεν στηρίζουμε τέτοιους νόμους, τότε πραγματικά δεν βοηθούμε προς την κατεύθυνση που έχει ανάγκη η νέα γενιά, που έχουν ανάγκη αυτά τα παιδιά.
→ Η κακοποίηση δεν είναι ένα γεγονός στην πλάτη του οποίου μπορούμε να παίζουμε πολιτικά παιχνίδια ή να μας βολεύει να πούμε ότι δεν είναι και τόσο καλός ο νόμος, άρα η Κυβέρνηση και το Υπουργείο δεν λειτουργούν και τόσο σωστά. Έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντι στα παιδιά και νομίζω ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συστρατευθούμε, να ενημερώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να ενθαρρύνουμε όποιους και σε όποιες περιοχές συμβαίνουν αυτά, έτσι ώστε να αποκαλυφθούν τα πρόσωπα που λειτουργούν με αυτόν τον αρνητικό τρόπο, να περιθωριοποιηθούν και να τιμωρηθούν.
Επίσης υπάρχει νόμος και πρόβλεψη για την προσχολική ηλικία μέχρι τεσσάρων χρόνων. Είναι καθοριστικό και σημαντικό να εκσυγχρονιζόμαστε, να λαμβάνουμε τα νέα δεδομένα. Δεν είναι η κατάσταση όπως ήταν πριν κάποια χρόνια.
Μεσολάβησε η πανδημία, έμειναν πολύ καιρό στα σπίτια τους παιδιά της προσχολικής ηλικίας, για τα οποία ο παιδικός σταθμός, το νηπιαγωγείο είναι ένας χώρος που παίζει πολλαπλούς ρόλους πλέον.
Άρα πρέπει και το πρόγραμμα να εκσυγχρονιστεί, να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να παρέχει στο παιδί αυτά που έχει ανάγκη, το παιχνίδι, την ανάγνωση και γενικότερα με τις εισηγήσεις ειδικών να γίνει το καλύτερο δυνατό πρόγραμμα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί και σε αυτήν την παρέμβαση θα πρέπει να υπάρχουν σχόλια.
Επίσης ακούστηκε ότι «στο παρελθόν και εμείς είχαμε κάνει πολύ σωστές κινήσεις». Και; Τι σημαίνει αυτό; Εφόσον κάποια έγιναν στο παρελθόν, δεν πρέπει να γίνουν στο παρόν. Και επειδή κάποιες καλές ιδέες και κάποιες καλές παρεμβάσεις θέλουν να βοηθήσουν τα παιδάκια στην προσχολική ηλικία είναι από τη σημερινή Κυβέρνηση και εμείς είμαστε στην Αντιπολίτευση, πρέπει να τα καταγγείλουμε;
→ Και τέλος, θέλω να αναφερθώ και στις νταντάδες της γειτονιάς.
Θέλω να αναφερθώ στα άτομα τα οποία φροντίζουν τα παιδάκια στο σπίτι από δύο μηνών μέχρι δυόμισι χρονών και να δούμε την πραγματικότητα.
Είναι κανείς που δεν γνωρίζει ότι αυτό γίνεται διαχρονικά, όχι μόνον για την ανάγκη από τα κυλιόμενα ωράρια, από τους αυτοαπασχολούμενους;
Ήταν ανάγκη και είναι ανάγκη. Όμως μέχρι τώρα δεν υπήρχε η ασφάλεια αυτού του εργαζόμενου, δεν υπήρχε ο έλεγχος να πληροί κάποιες προϋποθέσεις, κι έτσι μπορούσαν και κάποια άτομα να δουλεύουν, αλλά να μην έχουν πραγματική απασχόληση, αλλά και δεν υπήρχε η στοιχειώδης διασφάλιση.
→ Επίσης, εδώ θέλω να αναφερθώ στην αγωνία της νέας μητέρας και του νέου πατέρα, τα παιδιά που ψάχνουν για το μεροκάματο να συντηρήσουν την οικογένειά τους και παράλληλα, να προσέξει και κάποιος τα παιδιά τους. Γι’ αυτούς λοιπόν δεν νοιαζόμαστε, δεν δείχνουμε τη φροντίδα και το ενδιαφέρον, παρά μας ενδιαφέρει τώρα εδώ που συζητιέται το νομοσχέδιο να εκφράσουμε τις ενστάσεις μας, γιατί δεν θα είναι ίσως με τον καλύτερο τρόπο.
Υπήρχαν οι γυναίκες που φρόντιζαν τα παιδιά στο σπίτι και τώρα γίνονται με καλύτερο τρόπο. Αυτό είναι ένα γεγονός και δεν πρέπει να το αμφισβητούμε.
→ Τέλος, θέλω να κλείσω με το θέμα των ατόμων με αναπηρία και να πω το εξής. Ένα άτομο με αναπηρία ξέρει τον Γολγοθά του και ομοίως και η οικογένειά του. Και σε αυτό τον τομέα ό,τι βήμα κάνουμε είναι θετικό και όποια βοήθεια είναι σημαντική. Τώρα προβλέπεται ο προσωπικός βοηθός. Είναι ένα κομμάτι σημαντικό, θα βοηθήσει τις οικογένειες και τους ανθρώπους, χρηματοδοτείται από το Ταμείο Ανάκαμψης.
→ Είμαστε τυχεροί που έχουμε τη δυνατότητα να εξασφαλίσουμε αυτά τα κονδύλια και να στηρίξουμε έναν ευαίσθητο τομέα, τα άτομα με αναπηρία, που δυστυχώς όλοι είμαστε υπέρ, όλοι στηρίζουμε και συμπαραστεκόμαστε, αλλά η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το συγκεκριμένο Υπουργείο το φέρνει ως εισήγηση.
Σας ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
